Ken je dat, die gedachte: ‘Ik móet dit loslaten!’
Of dat iemand anders tegen je zegt: ‘Trek het je niet aan, laat het toch eens los’.
En dat je dan denkt: ‘Ja, ik wil het ook wel loslaten, maar ik weet niet hoe.’
Want hoe harder je het probeert, hoe minder het juist lukt.
Om je hierbij te helpen vertel ik je in dit blog hoe ik omga met loslaten.
Of liever gezegd: hoe ik heb geleerd om ‘losjes te laten’.
Heb je wel eens een blaadje gevolgd dat net is losgekomen van de boom en al dwarrelend zijn weg naar de grond vond?
Magisch, toch?
Het fascineert me iedere herfst weer. Hoe doen ze dat toch met zoveel gemak?
Voor een boom hoort het loslaten bij het natuurlijke proces. Het gaat vanzelf.
Voor mij is dat niet altijd zo gemakkelijk geweest. Ik kon gegrepen worden door iets dat me bezig hield.
Mijn hoofd ging er dan mee aan de haal. En mijn emoties raakten erin verwikkeld.
Het gevolg?
Onrust in mijn hoofd en ongemerkt kostte het me veel energie.
Herkenbaar?
Aan de hand van een metafoor vertel ik je meer over mijn manier van ‘losjes laten’:
Een situatie die je niet kunt loslaten zie ik als een innerlijke (wed)strijd.
Of anders gezegd: een ‘welles’- nietes’ wedstrijd tussen:
– Je hoofd vindt ergens wat van (‘welles’).
– En je gevoel vindt er wat anders van (‘nietes’).
Het kan een wedstrijd worden die oneindig lang aanhoudt en waarbij de spelers steeds verder vermoeid raken.
Een wedstrijd waarin geen winnaar aan te wijzen is.
Wat te doen?
Je kunt jezelf benoemen tot scheidsrechter.
Als scheidsrechter heb je de regie. En kun je de wedstrijd stilleggen.
Dit is het moment dat het rustig wordt op het veld.
Roep beide partijen maar bij elkaar en geef ze allebei spreektijd:
– Wat wil je hoofd je vertellen? (‘welles’)
– Wat vindt je gevoel ervan? (‘nietes’)
Beide partijen voelen zich gehoord.
Als scheidsrechter kun je nu een beslissing nemen:
Optie 1: De wedstrijd hervatten.
Je kiest ervoor om het ‘welles-nietes’ spel door te laten gaan (vermoeiend!).
Optie 2: De wedstrijd staken.
Je laat beide partijen de hand schudden en afscheid van elkaar nemen.
Zonder een winnaar of een verliezer aan te wijzen. En de uitkomst verder ‘losjes te laten’.
Een voorbeeld
Bij mijn ‘welles-nietes’ ging het vaak om de wedstrijd tussen:
– Een streng, oordelend stemmetje in mijn hoofd dat me vertelde dat ik iets niet goed had gedaan.
– En mijn gevoel dat in de verdediging schoot (een schuldgevoel terwijl daar geen goede reden voor was).
Nadat ik, als scheidsrechter, het strenge stemmetje gehoord had en de reactie vanuit mijn gevoel, besloot ik de situatie naast me neer te leggen. En de situatie ‘losjes te laten’.
Ik heb ervaren dat deze manier van ‘losjes laten’ in veel situaties werkt. Maar niet in alle gevallen. Mocht je een in een situatie zitten die je niet makkelijk los kunt laten? Maar die je wel graag wilt loslaten? Mail me dan even terug. Dan kan ik persoonlijk met je meedenken.
Wil je je verder verdiepen in het ‘losjes laten’ en ermee oefenen?
Kom dan naar de workshop ‘Loslaten, hoe doe je dat?’
Deze vindt plaats op vrijdagochtend 13 december in Soest.
Ik help je zicht te krijgen op jouw ‘welles-nietes’ (wed)strijd(en).
En ik neem je mee de natuur in om te oefenen met ‘losjes laten’.
Je gaat naar huis met nieuwe inzichten, meer regie en jouw eigen actieplan.
Meer informatie vind je hier.
Nog een fijne herfst gewenst!
Recente reacties